Wim Oudshoorn

Het was een opwelling. Dat ze de 50ste verjaardag wilden gaan vieren van een geliefde Griekse vriendin in Athene. Toen het eenmaal besloten was, was het allemaal zo geregeld. Via internet de vliegtickets aangeschaft, afspraken voor de komende dagen afgezegd en daar lag ineens de wereld open en Griekenland binnen handbereik.
Dit maal in ‘Griekenlandgangers’ aandacht voor de ultra korte, spontane, wat-doe-je-veel-in-vijf-dagen-reis. Het gezelschap dat er aan deelnam bestond uit twee redacteuren en de echtgenoot van een van hen. Een verhaal met veel autobiografische elementen dus.

We zaten bij elkaar en hadden het over mogelijke reisdoelen voor de vakantie. Het was twee dagen vóór de verjaardag van ons aller vriendin Irini. Ineens drong het tot een van ons door dat ze dit jaar vijftig zou worden. ‘Daar gaan we heen!’ riep B. en de anderen riepen meteen: ‘Ja daar gaan we heen!’ Grieken vieren zo iets nooit dus het zou een extra verrassing worden als we daar met z’n drieën plots op de stoep zouden staan om haar met het bereikte te feliciteren.’

Tulpen

24 uur later stonden we daar dus ook werkelijk. ‘Rijd u maar een stukje verder’, hadden we tegen de taxichauffeur gezegd, 'we willen onze vriendinverrassen.' Van de zenuwen belden we aan bij oom Alekos die op de begane grond woont. Hij deed in zijn pyjama open. Kalós ta pediá of woorden van gelijke strekking, maar in ieder geval was hij een al welwillendheid tegenover ons dolle initiatief. We slopen in het donker de trap op en belden, vol verwachting klopt ons hart, op de binnenbel. Irini deed open in de overtuiging dat het oom Alekos was en wij riepen Chronia pollá! van achter de 50 veelkleurige tulpen...

Lees verder in Lychnari 06/3 bladzijde 16