Vera Sýkora

Met ongeveer 2,5 m2 openbaar groen per inwoner is Athene een van de dichtst bebouwde steden van Europa. In de wijk Exárchia, bekend als brandhaard van antiautoritair activisme, namen burgers onlangs het heft in eigen hand. Gewapend met drilboren, cirkelzagen en sinaasappelboompjes creëerden zij binnen enkele uren een park waar eerst een kale betonvlakte lag. Voor de één het zoveelste broeinest van ‘capuchondragend tuig’, voor de ander het toonbeeld van creatieve solidariteit. ‘We hebben cement vervangen door bomen, bloemen en dromen (...) we zullen nooit toelaten dat de regering dit park vernielt.’

Op zaterdag 7 maart verzamelden zich enkele tientallen initiatiefnemers bij het terrein in Exárchia en haalden een groot deel van de golfplaten omheining neer. Bloembedden, boomspiegels, paden en een speeltuin werden op het beton gemarkeerd, waarna het openbreken begon. Met geavanceerd gereedschap verwijderden de initiatiefnemers asfalt en cement. Metalen vaten werden met behulp van een cirkelzaag in bloembakken en parasolstandaards omgetoverd en aan het eind van de dag waren er ruim dertig citroen- en olijfbomen geplant. Zo werd een plan uitgevoerd dat een jaar eerder was geboren maar nu echt was voorbereid.

De actie kon vanaf het eerste moment op veel aandacht rekenen. In het eerste weekend stroomden honderden vrijwilligers toe om de handen uit de mouwen te steken of de voorvechters van het park-in-wording bij te staan met financiële, materiële of morele steun. Onder hen veel leden van anarchistische groeperingen die hun krachten met het ‘Comité Buurtinitiatief Exárchia’ hebben gebundeld, maar ook bewoners van de wijk . ‘De gretigheid waarmee mensen hun mouwen opstroopten was echt opvallend’, aldus een van de initiatiefnemers. ‘Een oude man, in zijn nette kleren, stak verwoed een schop in de grond.’ Een andere betrokkene vertelt hoe een bejaarde vrouw enthousiast samenwerkte met jonge anarchisten bij het planten van een boom. ‘Timmerlieden, architecten, landbouwkundigen, restauranthouders en docenten, apothekers en musici, iedereen droeg bij wat hij kon.’

Twee maanden later is de belangstelling nog altijd groot. Collectes leveren genoeg geld op om het startkapitaaltje van de initiatiefnemers aan te vullen en hun vergaderingen  kunnen zich nog altijd in een redelijke opkomst verheugen. En al lijkt het echte werk neer te komen op een harde kern, nog steeds komen mensen hun steun betuigen en materiaal, planten, eten en drinken of arbeidstijd doneren. ‘Je kunt echt zien dat de behoefte aan zo’n vrije, groene ruimte bij heel veel mensen hier leeft’.

Lees verder in Lychnari 09/3, bladzijde 8-10.