Inge Manousakis-Van Bommel

‘Ach, het leven is prima hier in Griekenland, mits je een goede gezondheid en een grote zak met geld hebt’. Tja, een clichématige opmerking zo op het eerste gezicht, maar toen hem hoorde maken, begreep ik nog niet de betekenis van deze uitspraak, namelijk dat deze twee zaken, geld en gezondheid, letterlijk hand in hand gaan in Griekenland. Totdat ik zelf een keer bij de dokter kwam.

En daar zit ik dan in het gezondheidscentrum. Met hoge koorts en een rasperig hoestje. Lichamelijk onderzoek wijst niets uit, het advies van de dokter is bloedprikken en een longfoto laten maken. Toevallig kent hij wel een goede longarts in Athene, een drukbezet man, maar met een beetje ‘hulp’ zou hij voor morgen al een afspraak voor mij kunnen regelen. Mijn man en ik reageren niet op het voorstel en na een ietwat genante stilte, verlaten wij de behandelkamer. Zonder vervolgafspraak, maar met een hele lijst met spraytjes, zalfjes en pilletjes, waaronder twee soorten antibiotica. Eenmaal buiten stampt mijn echtgenoot briesend naar de auto. ‘Een beetje hulp?! Wat denkt ie wel! Oplichter!’ We stappen in en gaan op weg naar de volgende arts. Een privéarts deze keer.

Mijn ervaring bij het Kendro Yyías schetst in een notendop de problemen waar de Griekse gezondheidszorg anno 2009 mee te kampen heeft. Het belabberde imago van de publieke hulpverlening, een verscheurd systeem van medische diensten, fakelakia, overmatige druk op het zorgstelsel en buitensporig medicijngebruik. Problemen die niet voortkomen uit de onbekwaamheid of ondeskundigheid van Griekse artsen, maar hun wortels hebben in een ingewikkeld gezondheidszorgsysteem waarin patiënt en arts samen hun weg moeten zien te vinden en waar voor beide partijen ruimte is om van het pad, geplaveid door de overheid, af te wijken.

Lees verder in Lychnari 09/4 pag. 10-12.