Maria Ikonomopoúlou

Afgelopen november was ik in Athene voor vier weken. De nieuwste film van Pandelís Voúlgaris ‘Psychí vathiá’ was net uit en draaide in vele bioscopen. Pandelís Voúlgaris is een goede regisseur (een andere bekende film van hem is ‘Bruiden’) en deze film gaat over de Burgeroorlog. Ik wilde hem zeker gaan zien, vond het meer dan bijzonder dat er een film was gemaakt over die voor de meeste Grieken onbespreekbare periode.

Als ik in Athene ben logeer ik bij mijn moeder en de film kwam ter sprake aan tafel. Tot mijn verbazing wilde ze er ook naartoe. We zouden samen gaan kijken.

Mijn moeder – nu 82 jaar – was jong en ongetrouwd toen de Burgeroorlog begon. Haar vader, een grootgrondbezitter uit Messinía, dokter en politiek actief voor een rechtse partij, werd door de partizanen aan het einde van de Burgeroorlog geëxecuteerd in Mákrena, een klein dorp in de bergen, waar de partizanengroepen actief waren.

Mijn pogingen om meer over deze dramatische gebeurtenis te weten te komen heeft tot nu toe niks opgeleverd. Ik ben er nog steeds niet in geslaagd om te achterhalen welke partij Opa precies vertegenwoordigde, wat concreet zijn ideeën waren en wat de aanleiding was om hem te vermoorden. De leden van de familie – inclusief jongere neefjes en nichtjes –  vinden dat ik dit soort dingen maar beter kan laten rusten en proberen mijn nieuwsgierigheid te sussen met uitspraken als ‘Opa was een heel goed mens’ en ‘Hij is gestorven als levendis, rechtop’.

Zwijgstrategie

Ik heb het altijd bizar gevonden dat mijn moeder relatief kort na zijn dood (14 jaar weliswaar, maar toch…) met mijn vader is getrouwd. Mijn vader, ook best jong in de Burgeroorlog, stond openlijk aan de kant van de partizanen...

Lees verder in Lychnari 10/1 p. 16-17.