Inge Manousakis

Herinneringen. Waar zitten ze? Wanneer komen ze? Kloppen ze? Kun je ze delen? Er is een beeld dat ik op volkomen willekeurige momenten voor ogen krijg.
Ik zit vooraan in de bus die mij vanuit Kalamata naar het dorp van Oma gaat brengen. Ergens in de jaren 90.
Het is een zomerse ochtend op de Peloponnesus met een kristalheldere lucht en dito licht. Ik observeer de buschauffeur die vlak voor mij zit, gereed om te vertrekken. Uit een klein transistortje op het dashboard van de bus klinkt zacht Griekse muziek. Ernaast op een lapje stof ligt een minutieus boeketje met een geranium en vers geplukte, heerlijk fris ruikende basilicum. Het moet dat boeketje zijn dat deze herinnering in mijn geheugen heeft gegrift. Een teken dat de man zich prima op zijn plaats voelt, zijn werkomgeving aangenaam heeft gemaakt en iets van thuis heeft meegenomen om niet te vergeten terug te keren. Een oudere man stapt de bus in en maakt eerst een praatje met de chauffeur. Ze spreken erg amicaal met elkaar. Misschien kennen ze elkaar goed. De oudere man ziet er net zo verzorgd en opgewekt uit als mijn buschauffeur. Klein en tenger van postuur. Hij draagt een grijze broek met perfect gestreken plooi en een lichtblauw overhemd met korte mouwen. Zijn golvend grijs haar is netjes gekamd. Hij heeft zelfs ook een klein boeketje van vers geplukte basilicum in de borstzak van zijn overhemd. Dat beeld bevatte zoveel schoonheid, waardigheid en harmonie, dat ik het voor altijd in mijn herinneringen koester.

Claxonneren voor iedere haarspeldbocht

Het dorp van Oma is een klein dorpje in de bergen boven Kyparissía aan de kant van Kalamata. De bergplooien tellen vele kleine dorpen met inwoneraantallen tussen de 40 en 100 personen. Pas in de jaren negentig werd de weg die de dorpen verbindt met de naaste steden Kalamata en Messini geasfalteerd. Voor medicijnen, ziekenhuisbezoek, juridische zaken en boodschappen moeten de dorpelingen naar de stad.

Lees verder in Lychnari 14/4-5 p. 4 e.v.