Marietje Wennekendonk

Aalsmeer, acht uur ’s morgens. Kleon Gesios loopt langs de karren met bloemen en kiest wat hij wil bestellen. Rozen, rode en roze, geel-oranje en witte. Ranonkels, tulpen, lelies, nog een doos orchideeën. Zorgvuldig kiest hij en zet emmer na emmer op zijn kar. Om zeven uur heeft hij al via de computer uitgekozen wat hij rechtstreeks van de veilingklok wil bestellen. Om zes uur heeft hij toegekeken hoe het gaat bij die klok. Nog een emmer rozen. Hij knijpt in de bloemen om te controleren of ze echt vers zijn, en dat zijn ze. Dat kun je voelen: als ze stevig aanvoelen, dan zijn ze vers. 

Het is de tweede keer dat hij Nederland bezoekt. Voor het eerst was het in juli, toen zijn nieuwe winkel nog in aanbouw was. Kleon zit al jarenlang in de bloemen. En zijn vader en grootvader hadden al sinds veertig jaar geleden een bloemenzaak. Intussen is opa tachtig en heeft zijn vader een begrafenisonderneming. Kleon heeft de bloemenwinkel overgenomen. Maar hij heeft hogere ambities. Hij huurt een winkelpand waar hij die kan waarmaken en gaat naar Nederland om te zien wat hij kan doen door rechtstreeks zijn waren te bestellen. Iets bijzonders wil hij, een winkel waar je kunt kopen wat je in de rest van de stad, Thessaloniki, niet kunt krijgen. En daarom gaat hij naar Nederland, want als hij afhankelijk is van de groothandelaren, moet hij afnemen wat zij bestellen en dat is niet het bijzondere wat hij graag wil.

De winkel

Een pand van drie verdiepingen is het, waar hij gaat beginnen. In de kelder de ruimte om de bloemen te verwerken en planten te verpotten, op de begane grond de winkel en op de eerste verdieping een showroom waar hij aankomende bruidsparen kan laten zien wat er mogelijk is om hun bruiloft optimale grandeur te verlenen. 

Lees verder in Lychnari 09/2, p. 32-34.