Frans Happel

Geïnspireerd door de hoofdrolspeelster in de televisieserie ‘Who pays the ferryman’ noemde het echtpaar Geerssinga uit Groningen hun in 1979 geboren dochter Annika. ‘Die tv-serie speelde op Kreta, bijna alles was Grieks, maar de naam Annika is dat absoluut niet, daar ben ik wel achter gekomen’, lacht ze nu, 36 jaar later. Maar toch… de plek waar we elkaar ontmoeten is ontegenzeggelijk Grieks, de zee golft op oogafstand en afgemeerd ligt een boot die uitnodigt om er een mooie tocht mee te maken. De boot van Annika, de zeilvrouw.

Ze vertelt haar verhaal zonder opsmuk, geen dikke avonturen die nadruk krijgen, wie haar beluistert kan niet anders dan het gevoel krijgen dat als iemand zich goed voorbereidt alles bijna vanzelf goed komt.

Annika Geerssinga uit de stad Groningen. Was al jong reislustig. Bijvoorbeeld: ‘Na de havo ben ik een halfjaar naar Griekenland gegaan, daar gewerkt, en ook een half jaar naar Egypte en Israel.’ Ze zegt ’t alsof ze toen even een pak suiker is wezen kopen. Vervolgens deed ze een verkorte studie toeristisch management. Annika: ‘Vooral Griekenland trok me wel. Dat half jaar daar was op het eiland Tinos. We waren een Nederlands-Grieks stel tegengekomen dat een appartementen-business had en met nog twee andere meiden ben ik daar gaan werken. Natuurlijk werden we uitgebuit. Voor vijf maanden dagelijks van de vroege morgen tot de late avond kregen we 1500 gulden. De twee anderen zijn eerder weggegaan. Maar ik bleef, vermaakte me altijd prima. Geld verdienen was voor mij namelijk niet zo belangrijk. Ik wilde Grieks leren, van alles meemaken, zoveel mogelijk ervaring opdoen. Reizen, daar ging ’t me eigenlijk om, veel van de wereld zien en alsjeblieft geen negen-tot-vijf-baan.’

Lees verder in Lychnari 15/4, pagina 24 e.v.